“Het minste dat je als mens kan doen is solidair zijn”
In de zomer van 2021 kende Europa een ongeziene watersnood, en ook België deelde in de klappen: de Vesder-vallei in Luik werd het slachtoffer van een zondvloed. Het bracht een golf aan solidariteit op gang. Ook een kwb’er, die liever niet bij naam genoemd wil worden, stond klaar om zijn medemensen in Pepinster en Ensival te helpen.
Waarom hij zich geroepen voelde te gaan helpen?
“Ik had het geluk niet overstroomd te zijn en te kunnen genieten van droge voeten, een warme douche, kleren droog en netjes in de kast, een warme maaltijd als me dat uitkwam … De overstroomde mensen hadden geen keuze. Het water kwam er binnen en vernietigde alles. Toen ik de beelden zag, kwamen de tranen in mijn ogen. Gewone mensen zoals jij en ik waren plots alles kwijt. Het minste dat je als mens kan doen is solidair zijn. Je kan geld geven, maar je kan ook je energie en je kennis ter beschikking stellen om mensen daadwerkelijk te helpen waar ze dat nodig hebben. En dat zonder het aan de grote klok te hangen. Het was mijn bedoeling in alle nederigheid iemand te helpen die hulp nodig had.”
Achteraf schreef hij voor ‘Kerk en Leven’ een verslag, waaruit we hier een stukje publiceren:
Op 15 juli van dit jaar werden de Ardennen dag getroffen door een bom, een grote bom en Frank Deboosere noemde ze ‘een waterbom’. Op korte tijd vielen grote hoeveelheden water. De Vesder, de Ourthe en hun bijriviertjes kregen zoveel water te slikken dat het normale niveau met verschillende meters werd overschreden. De Vesder steeg wel vijf meter boven zijn normaal niveau en zette van opwaarts van Verviers tot in Luik straten en huizen onder water. Het gelijkvloers en een deel van de eerste verdieping van huizen aan de rand van de rivier liep onder water. Het dodental zou tot 39 oplopen. De schade is ENORM. Het Rode Kruis hield een geldinzameling en coördineerde ook de hulp van gewone mensen zoals jij en ik die hun handen uit de mouwen wilden steken om getroffen mensen te helpen. In Pepinster werd hulp gevraagd. Ik tekende in via internet en op de afgesproken dag bood ik mij aan in de sporthal van de getroffen stad. Het water was er opnieuw tot op een normaal peil gezakt, maar als je over de vloer van de sporthal liep, voelde je dat de hal onder water had gestaan. Even verder zag je de Hoegne, een zijriviertje dat in Pepinster in de Vesder mondt. Een en al ravage: hout dat in het riviertje lag, een voetgangersbrug die was weggeslagen, plastiek en afval dat van hogerop was weggespoeld en was achtergebleven, een wagen die met de stroming was weggedreven … Je moest het zelf zien, je mond viel ervan open.
Medewerkers van het Rode Kruis voorzagen je van een fluo hesje en handschoenen. Op het adres dat mij werd toegewezen waren al verschillende vrijwilligers aan het werk. Het huis dat we dienden leeg te maken bevond zich aan de samenloop van de Hoegne en de Vesder in Pepinster. Het was een jeugdlokaal waarvan de benedenverdieping helemaal onder water had gestaan en alle mogelijk drijvend afval had binnengekregen. Ook slijk was met het water binnengestroomd. Na een dagtaak ploeteren met een achttal mensen was de benedenverdieping vrijgemaakt.
Een volgende keer werd hulp gevraagd bij een getroffen gezin in Ensival, het stadje op de Vesder afwaarts van Verviers. Daar had het water het volledige gelijkvloers ingepalmd en ook nog ruim één meter van de eerste verdieping. De meneer was heel tevreden toen ik de stopcontacten en de schakelaars terug wilde hangen. (…) Toen ik ’s avonds kon melden dat het werk dat mij opgedragen was, tot een goed einde was gebracht, vroeg de man of ik hem nog eens wilde komen helpen. Een nieuwe datum werd geprikt.
Toen ik op de afgesproken dag terug bij de man aankwam, zag ik lichtjes in zijn ogen. Hij was zo blij dat ik terugkwam en vertelde mij dat mensen uit Mechelen hem soep hadden gebracht en brood. (…)
Hartverwarmend dat mensen van zo veraf de gewone man in de straat niet aan zijn lot overlaten.