Onlangs kwam ik nog eens langs het werk van Professor Lieven Annemans, soms ook wel de geluksprofessor genoemd. Al enkele jaren voert hij het ‘Nationaal Geluksonderzoek’. Een van de cijfers die bij mij bleven nazinderen is het feit dat eenzaamheid bij Belgen een groot probleem is. Maar liefst 46 procent van de Belgen voelt zich soms tot altijd eenzaam. Bij de leeftijdsgroep 20-50 jaar is dat maar liefst meer dan de helft. Eenzaamheid verviervoudigt bovendien de kans om je ongelukkig te voelen, las ik ook in dat onderzoek.
Bij mogelijke oplossingen om eenzaamheid te bestrijden, geeft de professor aan dat er meer moet geïnvesteerd worden in sociale en culturele activiteiten waar mensen kunnen samenkomen en in het aanmoedigen van vrijwilligerswerk. We zien te vaak, zo wordt vermeld, dat investeren in dergelijke activiteiten in vraag wordt gesteld.
Voor ons, kwb’ers, is dit een van onze drijfveren om te blijven gaan voor een brede organisatie van verenigingen die mensen bij elkaar brengen in de buurt. Eenzaamheid willen we absoluut bestrijden en we nodigen iedereen uit om met ons mee te doen. Wie regelmatig meedoet aan onze activiteiten zal nieuwe mensen in de buurt leren kennen, vergroot hiermee zijn netwerk en bindt dus de strijd aan tegen eenzaamheid.
In een eigen onderzoek bij 1.000 mensen die geen lid waren van kwb bleek dat 71 procent van hen kwb niet kende, maar mochten we ook vaststellen dat maar liefst 59 procent van hen wel lid zou willen worden van een organisatie zoals kwb. Voorwaarde is dat er een paar drempels weggenomen worden, maar ook dat er voldoende aantrekkelijke activiteiten zijn die het waard zijn om plaats te maken in een soms al drukke agenda. Het zijn vaststellingen die ons nog sterker doen geloven in wat we doen.
Het zijn verenigingen die het meest impact hebben op de bestrijding van eenzaamheid. Een vereniging organiseert activiteiten die mensen bij elkaar brengt met als bedoeling ook om mensen samen te brengen en blijven te brengen. Dat is een groot verschil met de meeste activiteiten die georganiseerd worden door een gemeente of vanuit een privé-initiatief. Die activiteiten staan op zich en hebben niet zozeer de bedoeling om het netwerk van mensen uit te breiden of om mensen met elkaar te verbinden. Ze dragen dus weinig bij tot het bestrijden van bijvoorbeeld eenzaamheid.
Ze brengen vaak wel een kortstondige geluksopstoot, maar een langdurig effect blijft uit. Ik pleit daarom graag voor een constante aandacht van overheden om verenigingen beter te ondersteunen. Er wordt vaak gepronkt met het uitgebreid verenigingsleven in een gemeente of in Vlaanderen en Brussel, maar te weinig wordt uitgepakt met een grote promotiecampagne voor verenigingen, met een aanmoedigingscampagne om vrijwilliger te worden in een vereniging of met financiële impulsen. Voor organisaties zoals kwb worden werkingsmiddelen al jaren niet meer geïndexeerd, terwijl ook voor ons alles duurder wordt.
Maar idealisten zoals we zijn, blijven we weliswaar verder werken om eenzaamheid te bestrijden, om mensen met elkaar te verbinden, om mensen in contact met elkaar te brengen om samen na te denken over een betere buurt. Het zou fijn zijn mochten we kunnen samenwerken met de verschillende overheden of met mediapartners om onze verenigingen meer bekend te maken, meer aandacht te geven. Om zo nog meer aan eenzaamheidsbestrijding te doen, maar ook gewoon om meer gezelligheid en warmte onder elkaar te brengen.