Fons, de voorzitter van kwb Peulis, heeft een zichtaandoening. Deze beperking belette hem echter niet om – met de hulp van zijn mede-kwb’ers – jarenlang de voorzittersrol op zich te nemen. We gingen bij hem op gesprek.

Peulis is een klein dorp, een deelgemeente van Putte met ongeveer 2.000 inwoners. In 2024 viert de kwb-afdeling haar jubeljaar, hun 75-jarig bestaan. De afdeling wil er graag een bijzonder jaar van maken. In de aanloop naar de verjaardag geeft voorzitter Fons Rams graag de fakkel door aan Steven Bellen, een jongere met veel goesting om kwb toekomstklaar te maken. Fons krijgt dan de titel van erevoozitter.

Lekker geurende koffie, paaseitjes en een sterk wijntje uit Italië: wat een ontvangst bij Fons. Willy Frans, een van zijn goede
vrienden, zit ook al op de bank. Het belooft een gezellig en warm interview te worden. Over vroeger en nu, over beperkingen en mogelijkheden. En vooral over vriendschap. Want dat is het resultaat van jarenlange inzet bij kwb Peulis.

Blind aan één oog

Fons woont sinds 1977 in Peulis en was vijf jaar geleden 25 jaar voorzitter. “Als jonge kerel zat ik in de leiding van KLJ, en op een bepaald moment werd ik persoonlijk aangesproken door toenmalig afdelingsvoorzitter Robert Frederickx. Na een aantal jaren ging ik in het bestuur, en Willy en ik hebben samen een nieuwe wind doen waaien in onze kwb als secretaris en ondervoorzitter.” Willy treedt Fons bij:
“Als nieuwkomers in het bestuur waren wij enthousiast en probeerden wij een nieuw elan in de afdeling te brengen, een nieuwe wind te laten waaien. Ook onze echtgenotes waren hier heel belangrijk: zij stonden meer dan hun mannetje. Van in het begin zijn we een gezinsbeweging geweest, mannen en vrouwen samen. Al de partners van onze bestuursleden en wijkmeesters hebben hard meegewerkt aan de talrijke activiteiten die we organiseerden voor jong én oud.”

Toch is het niet altijd gemakkelijk geweest. Fons heeft namelijk een fysieke beperking, een zichtaandoening. Hij lijdt aan ablatio retinae of netvliesloslating.

“Ik werkte bij Sabena, op de dienst boekhouding”, vertelt Fons. “Op een zaterdagochtend in de zomer zag ik plots troebel. Mijn jongste zoontje Jurgen was toen vier maanden oud. De volgende ochtend was het niet beter. Via de huisarts ging het naar het ziekenhuis in Lier, en met spoed naar het ziekenhuis in Leuven. Daar ben ik zeven keer geopereerd. Toch is het niet goed gekomen. Stilaan maar zeker ben ik
blind geworden aan één oog. In 95 werd ik verplicht op pensioen gestuurd. Ik was toen 50 jaar.

Aanspreekpunt

“Ik heb heel veel steun gehad aan kwb. Een berg werk werd overgenomen: de administratie, de verslagen, noem maar op … alles. Maar ook de begeleiding bij activiteiten maakte dat ik bij kwb kon blijven en zelfs mijn voorzitterschap kon behouden. Niet dat ik voorzitter wou blijven hoor, het waren de bestuursleden die daarop aandrongen.”

Willy vult aan. “Elke activiteit is Fons erbij, dan kan hij socialiseren, een babbeltje doen en even alles vergeten. Waar veel mensen bijeenkomen, komt Fons graag. Daarom was het voor kwb vanzelfsprekend dat Fons voorzitter bleef. Fons sprak iedereen aan, en iedereen sprak Fons aan. Dat is wat Fons rechthoudt. Hij is het aanspreekpunt van kwb.”

De voorbije jaren is ook zijn tweede oog aan het achteruitgaan. Gelukkig heeft de medische wetenschap meer kennis en zijn de technieken erop vooruitgegaan. Eigenlijk zou Fons nog een ingreep moeten ondergaan, maar daar heeft hij momenteel de energie en kracht niet voor. “Tot twee jaar geleden heb ik meegespeeld met de kaarten”, glundert Fons. “Vroeger hadden we zelfs een wijkmeester die blind was en ook met de kaarten speelde. Hij had de kaarten geprikt zodat hij ze kon voelen. En wij moesten dan zeggen wat er op tafel lag.“

Vriendschap als basis

“Eigenlijk heeft de bijna-blindheid van Fons helemaal geen beperking op de werking van de afdeling”, verduidelijkt Willy. “De vergaderingen gaan bij hem thuis door, dat is voor Fons heel belangrijk. Ook als er binnenkort een nieuwe voorzitter is, gaan we deze werkwijze aanhouden. Want Fons blijft in het bestuur. Die nabijheid is iets wat wij samen bewaken. En als er iets moet gelezen of geschreven worden, doen wij dat.”

Of ze tips hebben voor andere kwb-afdelingen om zo inclusief mogelijk te werken? “Goh, gewoon elkaar helpen, stilstaan bij bepaalde beperkingen die iemand heeft en proberen daar samen een oplossing voor te vinden. Maar het is voor iedereen anders, het hangt af van de groep en de persoon. Maar veel speciaal doen we niet. Alleen er voor elkaar zijn, en als de basis vriendschap is, dan lukt het zeker.”